Mark Kohn (1961) is bijna zijn hele leven fotograaf. Hij heeft vele bekende en minder bekende Nederlanders voor zijn lens gehad. Nu laat hij zijn licht op andere gezichten schijnen.
Tijdens een boswandeling begin 2017 werd Mark Kohn gegrepen door de structuren die hij zag in de boomschorsen. De fascinerende patronen lijken soms zelfs op luchtfoto’s van tropische landschappen. Hij besloot ze te gaan fotograferen.
Zijn bedoeling was om foto’s te maken waar men naar kan blijven kijken zonder er vat op te krijgen. Niets mocht “boven het maaiveld uitsteken”. Hij wilde dat de kijker zou blijven kijken, op zoek naar ankerpunten die niet te vinden waren.
Door dit project is hij zich meer gaan verdiepen in bomen. Hij liet zijn ogen openen door Peter Wohlleben, een Duitse boswachter die het boek “Het verborgen leven van bomen “ heeft geschreven. Hierin beschrijft Wohlleben het contact van bomen onderling, hun nageslacht en zelfs hun communicatie via zwammenstructuren om op die manier een netwerk van waarschuwingssignalen aan elkaar door te geven bij dreigend gevaar. Wollheben noemt het “een soort internet in het bos”. Omdat alles heel langzaam gaat in de plantenwereld, is het belangrijk dat ze tijdig hun verdedigingsmechanismes in werking kunnen zetten, bijvoorbeeld door hun vruchten of blad zuur of juist bitter te kunnen maken.
Voor Mark was het een eye opener dat wij allemaal, mens, dier en plant, gemaakt zijn van dezelfde bouwstenen en dezelfde evolutie hebben doorstaan om te komen waar we nu zijn. Bomen knuffelen gaat hem wat ver, maar hij betrapt er zich regelmatig op in gesprek te zijn met een grote beuk of een grillige eik.
Na verloop van tijd gaf hij het project een andere wending: wilde hij in het begin alles zo monotoon mogelijk over laten komen, nu wilde hij juist een expressie vinden, een oerkreet uit het bos.
Het werd een zoektocht naar herkenning en vooral erkenning van een andere levensvorm: van bomen die zo’n belangrijke bijdrage leveren aan ons leven maar eigenlijk niet genoeg erkenning krijgen.
Trees That Bark werd een zoektocht naar entiteiten die hij een gezicht probeert te geven. Sommige grappig, sommige boos, andere weer bijna onzichtbaar – wat de fantasie er maar in toelaat. Mark wil dit werk gebruiken als katalysator om een verwantschap te scheppen tussen mens en boom.
Het project is nog steeds in wording en wie weet krijgt het weer een andere wending.
